Hieronder de herinneringen van Meijer Pagrach aan de tijd dat hij ondergedoken zat. Deel 2.

Hieronder de herinneringen van Meijer Pagrach aan de tijd dat hij ondergedoken zat. Deel 2.

Hieronder de herinneringen van Meijer Pagrach aan de tijd dat hij ondergedoken zat. Deel 2.

Delen 4 - 6

4. Bijna bevrijd

Ik dacht vaak aan mijn familie, maar wist niet waar ze zaten. Dat zou ook veel te gevaarlijk zijn. Boer Gait  Slettenhaar was erg somber over het verloop van de oorlog: ‘Dat kan nog wel 10 jaar duren,’ zei hij pessimistisch. Toen in september 1944 de Engelse parachutisten bij Arnhem landden, was iedereen dan ook door het dolle heen. Ik kon wel op m’n kop staan van blijdschap. Willem van Wulfften-Palthe liep al vast met een grote bos bloemen naar de Nijverdalseweg. Hij verwachtte dat hij de bevrijders elk moment zou kunnen begroeten. Nee dus. De Engelsen kwamen niet verder dan Arnhem en het zou nog zeven lange, lange maanden duren voor de bevrijding echt een feit was. Ik was toen emotioneel helemaal uitgeput. Totaal op.

5. Echt bevrijd

Toen van Wulfften-Palthe bij me kwam om het mooie nieuws van de bevrijding van Wierden op 9 april te vertellen, kon ik het nauwelijks bevatten. Ik kon gewoon niet blij zijn. Ik was zo bezorgd en onzeker over het lot van de rest van mijn familie. Het zou nog dagen duren voor ik een beetje ‘bijkwam’. Ik heb eerst ook nog een paar nachten in het kippenhok geslapen omdat in ons huis bijna niets meer stond; dat was in de oorlog door anderen helemaal leeggehaald. Ook de winkel was totaal leeggeroofd.

Toen ik weer naar huis ging, ontmoette ik daar mijn vader en mijn broer. En nadat op 5 mei heel Nederland bevrijd was, bleek dat mijn moeder en mijn zussen de oorlog ook overleefd hadden. Dat was het belangrijkste, dat we als gezin nog bij elkaar waren. Het was een godswonder, echt een godswonder…

6. Na de oorlog

Wij zijn in Wierden weer opnieuw met de slagerij begonnen. Ik leende een klein weegschaaltje, een toonbankje en een tafel om vlees te snijden. Dat was alles. En, o ja, de koperen gewichten, want die hadden we in de grond verstopt.

Toen de oorlog was afgelopen bleek dat Meijer veel familie verloren had: meer dan zestig ooms, tantes, neven en nichten waren door de nazi’s naar concentratiekampen gebracht en vermoord. De naam van Meijers oom en tante uit Wierden staan op het monument aan de Spoorstraat in Wierden.

Op 6 augustus 1947 is Meijer getrouwd met Lien van Spier. Uiteindelijk had hij samen met zijn vrouw in Wierden in de Kerkstraat weer een slagerij waar hij erg hard werkte; soms wel 90 uur in de week!

Hij bracht op zijn nieuwe fiets in Wierden en omgeving alle bestellingen rond.

Meijer kreeg na de oorlog de bijnaam “de slapende slager”, omdat hij door al het werk soms zo moe was dat hij overdag een dutje deed, staand naast zijn fiets over de mand gebogen!

Meijer Pagrach overleed in 2005. Hij is 88 jaar geworden.

Foto-onderschrift: De slagerij aan de Kerkstraat, met Mevrouw Pagrach en twee dochters.

Foto-onderschrift 3 : Trouwfoto van Meijer en Lien Pagrach- van Spier in 1947